Iedere twee weken (of vier, of zes) schrijf ik een Brief aan de Samenleving, aan iemand die ik (nog) niet ken. De blog is onderdeel van mijn educatieve project met dezelfde naam. Deze week: een ode aan het buurthuis.

Een ode aan het buurthuis

Arnhem, 2 oktober 2024

Aan ieder die dit leest,

Ben je weleens bij een buurthuis geweest? Het wijkcentrum? Of een dorpshuis? Een plek waar je terechtkunt om een praatje te maken met je gezamenlijke wijk, dorps of stadsbewoners. Of waar je heen kunt voor vrijetijdsbesteding in de vorm van sportieve of kunstzinnige activiteiten voor een klein bedrag, samen een maaltijd kunt eten. Waar je er zelf voor kunt kiezen of jij alleen aan een tafeltje gaat zitten of waar je je maaltijd deelt met anderen, en waar, welke keuze je ook maakt, die gerespecteerd wordt?

Ik was dus nog nooit bij een wijkcentrum of buurthuis geweest, anders dan voor mijn opleiding. Je zou misschien ook niet verwachten dat ik een persoon ben die het nodig vind om naar een wijkcentrum te gaan. Ik ben toch hoog opgeleid, aan het werk, ben sociaal, cultureel betrokken, ik sport, heb vrienden en ik heb een partner. Waarom zou ik het nodig hebben om naar een wijkcentrum te gaan? Dat is toch alleen voor oudere mensen die niets te doen hebben, niet werken of weinig verdienen? Het antwoord daarop is vrij simpel: ik wist zelf helemaal niet dat ik het nodig had, tot ik het probeerde.

Begin dit jaar zocht ik een plek om mijn project 'Brief aan de Samenleving' uit te voeren. Ik hoorde Jessica Badloe op een bijeenkomst spreken over haar Aanloophuis, onderdeel van Stichting Zij=Wij. Ze vertelde over een man met overtuigde nazi-ideologie die in het Aanloophuis vreedzaam stond te koken naast een Marokkaan. Ik dacht: dat is de perfecte plek, want dat betekent dat:

a. Iedereen er écht welkom is.

b. Dat iedereen op zijn eigen tempo kennis kan maken met diversiteit.

c. Dat het gesprek aangemoedigd wordt. Maar dat het gesprek niet op de voorgrond staat: de activiteit, samen iets doen is de hoofdzaak.

Toen ik naar het Aanloophuis ging, was dat voor mijn werk. En ik had eigenlijk niet door hoe snel deze plek met zijn verschillende bezoekers uit alle rangen en standen van de wijk mij ook persoonlijk inpakte. Zoals ik al eerder schreef, hij kruipt onder mijn huid. Maar waarom dan? Dat zal ik je vertellen: geen idee is te gek. Geen mens is onwelkom. Alle kleuren van de regenboog, alle leeftijden, alle genders en alle religies zitten gezellig naast elkaar koffie te drinken. Ze helpen elkaar waar ze kunnen, met een extra maaltijd, met tips over wie ze moeten gaan spreken bij de gemeente of welke activiteit er in de verschillende wijkcentra plaatsvinden. En je kunt niet anders dan je er heel erg door thuis voelen, want als al die andere mensen er mogen zijn, dan mag jij er ook zijn. Zoals je inmiddels misschien weet, ben ik nu aan het werk bij dit leuke Aanloophuis als cultuurcoördinator. En hoewel het werk is, besefte ik gisteren dat het me persoonlijk ook heel veel brengt. En dat zie ik ook bij mijn collega's (zowel degene in dienst als vrijwilligers). We halen er allemaal een persoonlijke behoefte uit.

Gisteravond ging ik namelijk uit eten bij Het Aanloophuis. Mijn vriend kookte thuis, maar op Het Aanloophuis werd Syrisch gekookt door Dani. Ik had al verschillende keren gehoord hoe lekker hij kon koken, dus ik zei tegen mijn vriend 'je ziet me wel verschijnen'. Vanaf 11.00 in de ochtend was Dani met zijn vrienden aan de slag. Zowel onze vaste vrijwilliger als Dani zelf hadden mensen uitgenodigd om mee te eten. Daarom ontstond er een mix van mensen met verschillende achtergronden. Er waren ineens drie mensen in de ruimte die uit Zuid-Afrika kwamen, puur toevallig. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt, jij wel? Ik leerde ook dat Syrische mensen, net als Nederlandse, elkaar drie kussen op de wang geven bij een begroeting of vaarwel. Nu weet ik ook dat er op 12 oktober een drag night is in Arnhem, supertof. En dat Lucas van 9 heel goed is in domino bouwen. Dat de oudere man die was uitgenodigd, toevallig een oom is van een meisje waarmee ik op mijn opleiding heb gezeten. En dat de man die ik ken van een ander wijkcentrum op zoek is naar een functie als sporthalbeheerder of iets in die trant. Mocht je nog iets weten in Arnhem, vertel het me even, dan geef ik het aan hem door!

Waarom heb ik dit allemaal nodig, vraag je je af? Omdat ik er energie van krijg. Omdat ik er blij van wordt om al die verschillende mensen te spreken en te zien en verhalen te zien delen. Omdat ik soms ook even behoefte heb aan een andere omgeving dan thuis, hoe fijn ik het daar ook vind. En ook omdat ik hou van lekker eten. De wereld is veel groter dan je denkt, ook heel dichtbij. Ook al denk je dat je het niet nodig hebt, ga eens koffie drinken in je wijkcentrum, buurthuis, dorpshuis, stadscafé of andere sociale ontmoetingsplek. Ik garandeer je dat je er altijd iets van leert, een nieuw iemand leert kennen, aangezet wordt tot nieuwe activiteiten, of je netwerk uitbreidt. Wist ik veel dat ik het leuk zou vinden om bingo te spelen waar een karaokemachine bij betrokken is en er dansjes gedaan worden door iedere winnaar? Onze volgende bingo is trouwens op woensdag 23 oktober, je bent van harte uitgenodigd. Aanmelden kan via mara@zijiswij.nl.

Ga jij binnenkort naar een wijkcentrum?

Met hartelijke groet,

Mara van der Velden

Cactus Educatie

------

Brief aan de Samenleving verschijnt op onregelmatige tijden. Je kunt hier alle blogs terugvinden, maar je kan ook op LinkedIn abonneren.

Wil je een brief aan me terugschrijven? Stuur die dan aan info@cactusprikkelt.nl.